Бывае, праўда вочы коле...
Раз гнаў пастух свіней у поле.
          Адзін вялізарны Парсюк,
          Які абегаў вёску ўсю,
За раніцу абшнырыў завуголле,
Цяпер такі меў выгляд важны,
Што носа не дастаць і сажнем -
Вышэй за ўсіх ён сам сябе лічыў,
          А што ў самога на лычы,
          Не бачыў гэтага, аднак.
          І вось адзін тут Падсвінак,
          Які заўважыў бруд раней,
І кажа: - Дзядзечка, твой лыч у брудзе!
Нязграбна гэта й між свіней,
          А што ж, калі заўважаць людзі?
Парсюк наставіў хіб, Парсюк раз'юшан:
- Цераз цябе я чырванець прымушан!
Такое мне сказаць асмеляцца нямногія,
          Дык гэта ж - дэмагогія! -
Парсюк наш лаецца - не дараваць клянецца:
- І месца мокрага, - крычыць, - не застанецца!
          Ты мой свінячы гонар закрануў! -
          І так ён Падсвінака грызянуў,
          Што той за сажняў пяць адскочыў. 
  Парсюк не надта быў ахвочы          Глядзецца праўдзе ў вочы.
Маленькое пояснение- своим  пояснением "заводчик" вольно или невольно высказал  основную цель  - найти "лоха" и срубить "бабла".  Повестись на подобное могут только неопытные, начинающие охотники. Как  было сказано - "Шила в мешке не утаишь". Хамская истерика лишь подтверждение.