Бывае, праўда вочы коле...
Раз гнаў пастух свіней у поле.
Адзін вялізарны Парсюк,
Які абегаў вёску ўсю,
За раніцу абшнырыў завуголле,
Цяпер такі меў выгляд важны,
Што носа не дастаць і сажнем -
Вышэй за ўсіх ён сам сябе лічыў,
А што ў самога на лычы,
Не бачыў гэтага, аднак.
І вось адзін тут Падсвінак,
Які заўважыў бруд раней,
І кажа: - Дзядзечка, твой лыч у брудзе!
Нязграбна гэта й між свіней,
А што ж, калі заўважаць людзі?
Парсюк наставіў хіб, Парсюк раз'юшан:
- Цераз цябе я чырванець прымушан!
Такое мне сказаць асмеляцца нямногія,
Дык гэта ж - дэмагогія! -
Парсюк наш лаецца - не дараваць клянецца:
- І месца мокрага, - крычыць, - не застанецца!
Ты мой свінячы гонар закрануў! -
І так ён Падсвінака грызянуў,
Што той за сажняў пяць адскочыў.
Парсюк не надта быў ахвочы Глядзецца праўдзе ў вочы.
Маленькое пояснение- своим пояснением "заводчик" вольно или невольно высказал основную цель - найти "лоха" и срубить "бабла". Повестись на подобное могут только неопытные, начинающие охотники. Как было сказано - "Шила в мешке не утаишь". Хамская истерика лишь подтверждение.